NPM و Yarn: مدیریت پکیج‌ها در پروژه های جاوا اسکریپت

در دنیای پویای توسعه وب و برنامه‌نویسی جاوا اسکریپت، مدیریت وابستگی‌ها (dependencies) و پکیج‌ها یک چالش همیشگی و در عین حال حیاتی است. پروژه‌های مدرن جاوا اسکریپت به ندرت به صورت مستقل عمل می‌کنند و تقریباً همیشه به مجموعه‌ای از کتابخانه‌ها، فریم‌ورک‌ها و ابزارهای شخص ثالث متکی هستند. این وابستگی‌ها می‌توانند از چند مورد ساده تا صدها پکیج پیچیده متغیر باشند که هر کدام نسخه‌ها و وابستگی‌های خاص خود را دارند. عدم مدیریت صحیح این پکیج‌ها می‌تواند منجر به مشکلات عدیده از جمله ناسازگاری نسخه‌ها، آسیب‌پذیری‌های امنیتی، افزایش حجم پروژه و پیچیدگی‌های استقرار شود. در اینجاست که ابزارهای مدیریت پکیج وارد عمل می‌شوند.

مدیران پکیج (Package Managers) ابزارهایی هستند که فرآیند کشف، نصب، به‌روزرسانی و حذف کتابخانه‌ها و ماژول‌ها را به صورت خودکار و سازمان‌یافته انجام می‌دهند. آن‌ها به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهند که به راحتی پکیج‌های مورد نیاز خود را به پروژه اضافه کرده و اطمینان حاصل کنند که همه اعضای تیم از نسخه‌های صحیح و سازگار استفاده می‌کنند. بدون وجود چنین ابزارهایی، توسعه‌دهندگان باید به صورت دستی فایل‌های کتابخانه‌ها را دانلود و مدیریت می‌کردند که این امر نه تنها زمان‌بر و مستعد خطا بود، بلکه به روز نگه داشتن آن‌ها نیز کابوسی تمام‌عیار محسوب می‌شد.

در اکوسیستم جاوا اسکریپت، دو نام بزرگ و قدرتمند در زمینه مدیریت پکیج‌ها وجود دارد: NPM (Node Package Manager) و Yarn. NPM، همراه جدایی‌ناپذیر Node.js، برای سال‌ها پیشرو و استاندارد دوفاکتو در این زمینه بوده است. اما با ظهور Yarn توسط فیسبوک، رقیبی جدی پا به میدان گذاشت که با هدف رفع برخی کاستی‌ها و بهبود عملکرد NPM طراحی شده بود. این رقابت سالم به نفع جامعه توسعه‌دهندگان تمام شده است، چرا که هر دو ابزار با الهام از یکدیگر به تکامل و بهبود مستمر خود ادامه داده‌اند.

هدف از این مقاله، ارائه یک بررسی جامع و عمیق از NPM و Yarn است. ما به تاریخچه و تکامل آن‌ها خواهیم پرداخت، ویژگی‌های کلیدی، مزایا و معایب هر یک را به تفصیل شرح خواهیم داد و در نهایت، یک مقایسه جامع برای کمک به شما در انتخاب ابزار مناسب برای پروژه خود ارائه خواهیم کرد. همچنین، به بهترین شیوه‌ها در مدیریت پکیج‌ها و چگونگی مهاجرت بین این دو ابزار خواهیم پرداخت. این راهنما برای توسعه‌دهندگان جاوا اسکریپت، مهندسان DevOps و مدیران پروژه که به دنبال درک عمیق‌تر از مدیریت پکیج در اکوسیستم Node.js هستند، مفید خواهد بود.

تاریخچه و تکامل مدیریت پکیج‌ها در جاوا اسکریپت

قبل از ظهور مدیران پکیج مدرن، توسعه‌دهندگان جاوا اسکریپت با چالش‌های بزرگی در مدیریت وابستگی‌ها روبرو بودند. در روزهای ابتدایی توسعه وب، جاوا اسکریپت عمدتاً برای اسکریپت‌های کوچک سمت کاربر (client-side) و افزودن تعامل به صفحات وب استفاده می‌شد. کتابخانه‌ها معمولاً به صورت فایل‌های جداگانه JavaScript دانلود و به صورت دستی در پروژه‌ها قرار می‌گرفتند. تصور کنید برای هر پروژه جدیدی که با jQuery یا Lodash کار می‌کردید، باید به وب‌سایت آن‌ها مراجعه کرده، فایل .js را دانلود و در پوشه مناسب پروژه خود قرار می‌دادید. این رویکرد نه تنها وقت‌گیر و مستعد خطا بود، بلکه مدیریت نسخه‌ها و اطمینان از سازگاری آن‌ها را نیز تقریباً غیرممکن می‌ساخت.

با گسترش جاوا اسکریپت و ورود آن به سمت سرور (Node.js) و ظهور فریم‌ورک‌های پیچیده‌تر، نیاز به یک سیستم مدیریت ماژولار و پکیج به شدت احساس شد. Node.js در ابتدا از سیستم ماژول CommonJS پیروی می‌کرد که به توسعه‌دهندگان اجازه می‌داد کد خود را به ماژول‌های کوچک‌تر تقسیم کرده و آن‌ها را در فایل‌های جداگانه تعریف و سپس در جاهای دیگر وارد (import) کنند. این یک گام بزرگ رو به جلو بود، اما هنوز هم چالش دانلود و مدیریت دستی پکیج‌ها پابرجا بود.

تولد NPM: اولین گام بزرگ

Node Package Manager یا به اختصار NPM، در سال 2010 همراه با Node.js متولد شد. این ابزار به سرعت به استاندارد دوفاکتو برای توزیع و نصب پکیج‌های جاوا اسکریپت در اکوسیستم Node.js تبدیل شد. NPM به توسعه‌دهندگان اجازه داد که با یک دستور ساده، پکیج‌های مورد نیاز خود را از یک مخزن مرکزی (NPM Registry) نصب کنند. این یک انقلاب واقعی بود که فرآیند توسعه را به شدت تسریع بخشید و قابلیت استفاده مجدد از کد را به سطح جدیدی ارتقا داد.

NPM با معرفی فایل package.json، استاندارد جدیدی برای تعریف ابرداده‌های پروژه، اسکریپت‌ها و مهم‌تر از همه، وابستگی‌های پروژه ایجاد کرد. این فایل به توسعه‌دهندگان این امکان را داد که نه تنها پکیج‌های مورد نیاز را مشخص کنند، بلکه نسخه‌های مورد نظر برای هر پکیج را نیز تعریف نمایند. با این حال، NPM در نسخه‌های ابتدایی خود با چالش‌هایی روبرو بود:

• عملکرد: فرآیند نصب پکیج‌ها، به خصوص در پروژه‌های بزرگ با وابستگی‌های زیاد، می‌توانست کند و زمان‌بر باشد.
• عدم قطعیت (Non-determinism): عدم وجود یک فایل قفل (lock file) قوی در نسخه‌های اولیه NPM به این معنی بود که نصب پکیج‌ها در محیط‌های مختلف (مانند ماشین توسعه‌دهنده و سرور تولید) می‌توانست منجر به نصب نسخه‌های کمی متفاوت از پکیج‌ها شود که این امر به نوبه خود منجر به باگ‌های “روی ماشین من کار می‌کنه” می‌شد.
• امنیت: عدم وجود ابزارهای داخلی برای بررسی آسیب‌پذیری‌های امنیتی در وابستگی‌ها، یک نگرانی عمده بود.
• پیچیدگی node_modules: ساختار تو در تو و تکراری پوشه node_modules می‌توانست بسیار بزرگ و پیچیده شود.

ظهور Yarn: رقیبی قدرتمند برای بهبود

با توجه به چالش‌های فوق، به خصوص مشکلات عملکرد و عدم قطعیت در پروژه‌های بزرگ، فیسبوک (Facebook) در سال 2016 ابزار مدیریت پکیج جدیدی به نام Yarn را معرفی کرد. Yarn با هدف رفع کاستی‌های NPM و ارائه یک تجربه بهتر برای توسعه‌دهندگان طراحی شده بود. قابلیت‌های کلیدی که Yarn در ابتدا ارائه داد و آن را از NPM متمایز کرد، شامل موارد زیر بود:

• سرعت بالا: Yarn با استفاده از کش آفلاین و نصب موازی (parallel installation)، سرعت نصب پکیج‌ها را به طرز چشمگیری بهبود بخشید.
• قابلیت اطمینان (Reliability) و قطعیت (Determinism): Yarn با معرفی فایل yarn.lock، اطمینان حاصل کرد که هر بار که پکیج‌ها نصب می‌شوند، دقیقاً همان نسخه‌ها و ساختار درختی نصب خواهند شد. این امر به حل مشکل “روی ماشین من کار می‌کنه” کمک شایانی کرد.
• امنیت: Yarn از بررسی‌های صحت (checksums) برای اطمینان از صحت پکیج‌های دانلود شده استفاده کرد و رویکرد قوی‌تری در قبال امنیت داشت.

معرفی Yarn یک زنگ بیدارباش برای تیم NPM بود. در پاسخ به رقابت Yarn، NPM به سرعت شروع به بهبود خود کرد. نسخه‌های جدیدتر NPM، به ویژه NPM 5 و بالاتر، بسیاری از قابلیت‌های Yarn مانند فایل package-lock.json (برای قطعیت)، بهبود عملکرد و دستور npm audit برای بررسی امنیتی را پیاده‌سازی کردند. این رقابت نه تنها به بهبود هر دو ابزار انجامید، بلکه اکوسیستم جاوا اسکریپت را نیز به طور کلی قوی‌تر ساخت.

امروزه، هر دو NPM و Yarn ابزارهای بسیار قدرتمند و بالغی هستند که هر یک مزایا و ویژگی‌های خاص خود را دارند. انتخاب بین آن‌ها به طور فزاینده‌ای به ترجیح شخصی، نیازهای پروژه و تیم بستگی دارد. در بخش‌های بعدی، به تفصیل به بررسی هر یک از این ابزارها خواهیم پرداخت.

NPM چیست؟ بررسی جامع Node Package Manager

NPM یا Node Package Manager، ابزار رسمی و پیش‌فرض برای مدیریت پکیج‌ها در اکوسیستم Node.js است. از زمان معرفی آن در سال 2010، NPM به ستون فقرات توسعه جاوا اسکریپت سمت سرور و حتی سمت کاربر تبدیل شده است. این ابزار نه تنها به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا پکیج‌های عمومی را نصب و مدیریت کنند، بلکه بستری برای انتشار پکیج‌های خودشان نیز فراهم می‌آورد. NPM در واقع از سه بخش اصلی تشکیل شده است:

1. NPM Registry: یک دیتابیس آنلاین عمومی از پکیج‌های جاوا اسکریپت که هزاران کتابخانه و ماژول را در خود جای داده است. این بزرگترین رجیستری نرم‌افزار در جهان محسوب می‌شود.
2. NPM CLI (Command Line Interface): ابزاری که شما روی کامپیوتر خود نصب می‌کنید و از طریق آن با NPM Registry تعامل برقرار می‌کنید (برای نصب، انتشار، به‌روزرسانی و غیره).
3. NPM Website: وب‌سایتی که به شما امکان می‌دهد پکیج‌ها را جستجو کنید، مستندات آن‌ها را بخوانید و پروفایل کاربری خود را مدیریت کنید.

package.json: قلب هر پروژه NPM

فایل package.json یک فایل JSON است که در ریشه هر پروژه Node.js قرار می‌گیرد و اطلاعات حیاتی مربوط به پروژه و وابستگی‌های آن را در خود نگه می‌دارد. این فایل نه تنها توسط NPM بلکه توسط بسیاری از ابزارهای دیگر در اکوسیستم جاوا اسکریپت نیز استفاده می‌شود. برخی از فیلدهای کلیدی در package.json عبارتند از:

• name: نام پروژه (باید منحصر به فرد باشد اگر قصد انتشار دارید).
• version: نسخه فعلی پروژه (بر اساس Semantic Versioning).
• description: توضیح مختصری درباره پروژه.
• main: نقطه ورود اصلی ماژول پروژه.
• scripts: یک شیء شامل دستورات اسکریپتی که می‌توانند با npm run [script-name] اجرا شوند (مثلاً start، test، build).
• keywords: آرایه‌ای از کلمات کلیدی برای کمک به یافتن پروژه.
• author: نام نویسنده پروژه.
• license: نوع مجوز پروژه (مثلاً MIT).
• dependencies: یک شیء که پکیج‌های مورد نیاز برای اجرای پروژه در محیط تولید (production) را لیست می‌کند.
• devDependencies: یک شیء که پکیج‌های مورد نیاز فقط برای توسعه (مثلاً ابزارهای تست، بیلد، لینتر) را لیست می‌کند.
• peerDependencies: وابستگی‌هایی که انتظار می‌رود توسط مصرف‌کننده پکیج شما نصب شوند.
• optionalDependencies: وابستگی‌هایی که نصب آن‌ها اختیاری است و در صورت عدم نصب، پروژه همچنان باید کار کند.
• engines: مشخص می‌کند که پروژه به کدام نسخه از Node.js و NPM نیاز دارد.

مدیریت نسخه‌ها با SemVer: NPM از قرارداد Semantic Versioning (SemVer) برای مدیریت نسخه‌های پکیج‌ها استفاده می‌کند. یک شماره نسخه از سه بخش اصلی تشکیل شده است: MAJOR.MINOR.PATCH (مثلاً 1.2.3).

• MAJOR: تغییرات ناسازگار با نسخه‌های قبلی (breaking changes).
• MINOR: افزودن قابلیت‌های جدید به صورت سازگار با نسخه‌های قبلی.
• PATCH: رفع باگ‌های سازگار با نسخه‌های قبلی.

پیشوندها مانند ^ (caret) و ~ (tilde) در package.json برای تعیین محدوده نسخه‌های قابل قبول استفاده می‌شوند:

• ^1.2.3: نصب جدیدترین نسخه MINOR و PATCH که سازگار با نسخه MAJOR 1 است (یعنی 1.x.x).
• ~1.2.3: نصب جدیدترین نسخه PATCH که سازگار با نسخه MINOR 1.2 است (یعنی 1.2.x).
• 1.2.3: نصب دقیقاً همین نسخه.

node_modules: پوشه جادویی

هنگامی که شما npm install را اجرا می‌کنید، NPM تمام پکیج‌های تعریف شده در dependencies و devDependencies را دانلود کرده و در پوشه‌ای به نام node_modules در ریشه پروژه شما قرار می‌دهد. ساختار این پوشه می‌تواند پیچیده باشد زیرا پکیج‌ها و وابستگی‌های خودشان نیز در داخل آن قرار می‌گیرند. NPM برای جلوگیری از تکرار پکیج‌ها، از مکانیزمی به نام “hoisting” استفاده می‌کند که سعی می‌کند پکیج‌های مشترک را به بالاترین سطح ممکن در درخت node_modules منتقل کند.

package-lock.json: تضمین قطعیت

در نسخه‌های اولیه NPM، عدم وجود یک فایل قفل مناسب به این معنی بود که هر بار که npm install اجرا می‌شد، ممکن بود نسخه‌های کمی متفاوت از پکیج‌ها نصب شوند (به دلیل تغییرات در نسخه‌های PATCH یا MINOR که با SemVer سازگار بودند). این امر منجر به مشکلات قابلیت بازتولید (reproducibility) می‌شد. با معرفی package-lock.json در NPM 5، این مشکل حل شد. این فایل جزئیات دقیق و دترمینستیک درخت وابستگی‌ها، از جمله نسخه‌های دقیق پکیج‌ها، هش (checksum) آن‌ها و URL دانلود را ثبت می‌کند. هنگام اجرای npm install، NPM ابتدا package-lock.json را بررسی می‌کند تا اطمینان حاصل شود که دقیقاً همان پکیج‌ها و ساختار درختی که در آن فایل ثبت شده، نصب شوند.

دستورات پرکاربرد NPM CLI

رابط خط فرمان NPM مجموعه‌ای از دستورات قدرتمند را برای مدیریت پکیج‌ها ارائه می‌دهد:

• npm init: یک فایل package.json جدید ایجاد می‌کند.
• npm install [package-name]: یک پکیج را نصب و به dependencies اضافه می‌کند.
• npm install [package-name] --save-dev یا -D: یک پکیج را نصب و به devDependencies اضافه می‌کند.
• npm install: تمام پکیج‌های تعریف شده در package.json را بر اساس package-lock.json نصب می‌کند.
• npm update [package-name]: یک پکیج را به جدیدترین نسخه سازگار با SemVer به‌روزرسانی می‌کند.
• npm update: تمام پکیج‌ها را به جدیدترین نسخه‌های سازگار به‌روزرسانی می‌کند.
• npm uninstall [package-name]: یک پکیج را حذف می‌کند.
• npm run [script-name]: یک اسکریپت تعریف شده در package.json را اجرا می‌کند.
• npm audit: پروژه را برای آسیب‌پذیری‌های امنیتی در وابستگی‌ها بررسی می‌کند و راهکارهایی را پیشنهاد می‌دهد.
• npm audit fix: آسیب‌پذیری‌های شناسایی شده را با به‌روزرسانی یا نصب نسخه‌های پچ‌شده، در صورت امکان، برطرف می‌کند.
• npm publish: پکیج فعلی را در NPM Registry منتشر می‌کند.
• npm link: برای توسعه پکیج‌های محلی و تست آن‌ها در پروژه‌های دیگر بدون نیاز به انتشار.
• npm ci: (Clean Install) مشابه npm install است اما از package-lock.json برای نصب دقیق استفاده می‌کند و node_modules را قبل از نصب پاک می‌کند. این دستور برای محیط‌های CI/CD ایده‌آل است زیرا نصب‌های تمیز و قابل تکرار را تضمین می‌کند.

Workspaces در NPM

با افزایش محبوبیت معماری مونوریپو (monorepo)، NPM از نسخه 7 به بعد، قابلیت Workspaces را معرفی کرد. Workspaces به شما اجازه می‌دهد چندین پروژه (یا “workspaces”) را در یک مخزن Git واحد مدیریت کنید، در حالی که هر یک از آن‌ها package.json و وابستگی‌های مستقل خود را دارند. این قابلیت به اشتراک‌گذاری کد بین پروژه‌ها، مدیریت وابستگی‌های مشترک و اجرای اسکریپت‌ها در سراسر Workspaces را آسان‌تر می‌کند.

NPM به طور مداوم در حال بهبود و تکامل است. با هر نسخه جدید، قابلیت‌های جدید، بهبودهای عملکردی و امنیتی اضافه می‌شوند که آن را به ابزاری قدرتمند و قابل اعتماد برای توسعه‌دهندگان جاوا اسکریپت تبدیل کرده است.

Yarn چیست؟ معرفی جامع و قابلیت‌های کلیدی

Yarn، که در سال 2016 توسط فیسبوک (Facebook) توسعه یافت، به عنوان پاسخی به چالش‌های مربوط به سرعت، قطعیت و امنیت در نسخه‌های پیشین NPM ظهور کرد. هدف اصلی Yarn ارائه یک تجربه مدیریت پکیج بهبود یافته با تمرکز بر عملکرد و قابلیت اطمینان بود. اگرچه NPM از آن زمان تاکنون بسیاری از قابلیت‌های Yarn را پیاده‌سازی کرده و بهبودهای قابل توجهی داشته است، اما Yarn همچنان به نوآوری خود ادامه می‌دهد و ویژگی‌های منحصر به فردی را ارائه می‌دهد که آن را به انتخابی جذاب برای بسیاری از توسعه‌دهندگان تبدیل کرده است.

اهداف اصلی توسعه Yarn

• سرعت: با بهینه‌سازی‌هایی مانند کش آفلاین و دانلود موازی، نصب پکیج‌ها را به طرز چشمگیری سریع‌تر کرد.
• قابلیت اطمینان (Reliability): اطمینان از اینکه نصب پکیج‌ها همیشه به صورت یکسان انجام شود، صرف نظر از محیط یا زمان نصب.
• امنیت: استفاده از checksum ها برای اعتبارسنجی پکیج‌ها قبل از اجرا، جلوگیری از اجرای کدهای مخرب.
• قابلیت تکرار (Reproducibility): اطمینان از اینکه درخت وابستگی‌ها در هر زمان و مکانی یکسان باشد.

yarn.lock: تضمین قطعیت و قابلیت تکرار

یکی از مهمترین نوآوری‌های Yarn، معرفی فایل yarn.lock بود. این فایل یک رکورد دقیق از هر وابستگی در پروژه شما، از جمله زیروابستگی‌ها (sub-dependencies) و نسخه‌های دقیق آن‌ها را نگه می‌دارد. yarn.lock تضمین می‌کند که هر بار که شما yarn install را اجرا می‌کنید، دقیقاً همان درخت وابستگی‌ها با همان نسخه‌ها نصب خواهد شد، حتی اگر نسخه‌های جدیدتری از یک پکیج در رجیستری منتشر شده باشد. این ویژگی برای توسعه تیمی و محیط‌های CI/CD حیاتی است، زیرا مشکلات “روی ماشین من کار می‌کنه” را به حداقل می‌رساند.

ویژگی‌های کلیدی Yarn

1. کش آفلاین و عملکرد بالا

Yarn پکیج‌های دانلود شده را در یک کش سراسری در سیستم شما ذخیره می‌کند. این بدان معنی است که اگر قبلاً یک پکیج را دانلود کرده باشید، Yarn می‌تواند آن را مستقیماً از کش نصب کند، بدون نیاز به دانلود مجدد از شبکه. این قابلیت به ویژه برای توسعه‌دهندگان با اتصال اینترنت ناپایدار یا برای نصب‌های مکرر در یک محیط CI/CD بسیار مفید است. همچنین، Yarn از دانلود موازی استفاده می‌کند، به این معنی که چندین پکیج را به طور همزمان دانلود و نصب می‌کند که به طور قابل توجهی سرعت نصب را افزایش می‌دهد.

2. شبکه پذیری و مقاومت در برابر خطا (Network Resilience)

Yarn برای مدیریت خطاهای شبکه و بازتلاش در صورت شکست دانلود بهینه‌سازی شده است. این بدان معنی است که حتی با یک اتصال اینترنت نامطمئن، احتمال موفقیت‌آمیز بودن نصب پکیج‌ها بیشتر است.

3. حالت تخت (Flat Mode) و حذف تکرار (Deduplication)

Yarn به طور خودکار سعی می‌کند پکیج‌های تکراری را از درخت وابستگی‌ها حذف کند تا اندازه پوشه node_modules را کاهش دهد. اگر چندین پکیج به نسخه‌های مختلفی از یک وابستگی نیاز داشته باشند، Yarn سعی می‌کند تا جایی که ممکن است یک نسخه مشترک را “hoist” (بالا بکشد) و در ریشه node_modules قرار دهد.

4. Workspaces

مانند NPM، Yarn نیز از قابلیت Workspaces برای مدیریت پروژه‌های مونوریپو پشتیبانی می‌کند. Yarn Workspaces به شما اجازه می‌دهد تا چندین زیرپروژه را در یک مخزن واحد مدیریت کنید، با قابلیت اشتراک‌گذاری وابستگی‌ها و کد بین آن‌ها. این امر مدیریت وابستگی‌ها و اجرای اسکریپت‌ها در کل مونوریپو را ساده می‌کند.

5. Plug’n’Play (PnP)

یکی از نوآوری‌های برجسته Yarn (که در نسخه 2 و بالاتر معرفی شد)، Plug’n’Play یا PnP است. PnP یک جایگزین برای پوشه node_modules سنتی است. به جای نصب پکیج‌ها در node_modules، Yarn PnP یک فایل .pnp.cjs (یا .pnp.js) ایجاد می‌کند که یک نقشه از مکان دقیق فایل‌های هر پکیج و وابستگی‌های آن است. این رویکرد مزایای متعددی دارد:

• سرعت بیشتر: حذف نیاز به ساختار درختی node_modules به معنای حذف عملیات ورودی/خروجی دیسک و کاهش زمان راه‌اندازی است.
• فضای دیسک کمتر: با حذف ساختار پیچیده و تکراری node_modules، فضای کمتری روی دیسک اشغال می‌شود.
• رفع مشکلات ناسازگاری: PnP به طور دقیق تضمین می‌کند که هر پکیج فقط به وابستگی‌های مجاز خود دسترسی دارد و از دسترسی به وابستگی‌های غیرمجاز جلوگیری می‌کند، که می‌تواند به حل مشکلات “dependency hell” کمک کند.

استفاده از PnP نیاز به پیکربندی خاصی دارد و ممکن است با برخی ابزارها یا IDEها ناسازگار باشد، اما مزایای قابل توجهی را به همراه دارد.

دستورات پرکاربرد Yarn CLI

دستورات Yarn اغلب شبیه به NPM هستند، اما با تفاوت‌های جزئی در سینتکس:

• yarn init: یک فایل package.json جدید ایجاد می‌کند.
• yarn add [package-name]: یک پکیج را نصب و به dependencies اضافه می‌کند.
• yarn add [package-name] --dev یا -D: یک پکیج را نصب و به devDependencies اضافه می‌کند.
• yarn install: تمام پکیج‌های تعریف شده در package.json را بر اساس yarn.lock نصب می‌کند.
• yarn upgrade [package-name]: یک پکیج را به جدیدترین نسخه سازگار با SemVer به‌روزرسانی می‌کند.
• yarn upgrade: تمام پکیج‌ها را به جدیدترین نسخه‌های سازگار به‌روزرسانی می‌کند.
• yarn remove [package-name]: یک پکیج را حذف می‌کند.
• yarn run [script-name]: یک اسکریپت تعریف شده در package.json را اجرا می‌کند.
• yarn audit: پروژه را برای آسیب‌پذیری‌های امنیتی بررسی می‌کند (مشابه npm audit).
• yarn publish: پکیج فعلی را در رجیستری منتشر می‌کند.
• yarn link: برای توسعه پکیج‌های محلی.
• yarn dedupe: برای یافتن و حذف پکیج‌های تکراری در node_modules (اگرچه Yarn به طور خودکار این کار را می‌کند، این دستور برای پاکسازی دستی است).

Yarn، به خصوص با قابلیت‌های پیشرفته‌ای مانند PnP و تمرکز بر سرعت و قابلیت اطمینان، همچنان یک رقیب قوی برای NPM باقی مانده است. در بخش بعدی، به مقایسه عمیق‌تری بین این دو ابزار خواهیم پرداخت.

مقایسه عمیق NPM و Yarn: عملکرد، امنیت، ویژگی‌ها

انتخاب بین NPM و Yarn می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا هر دو ابزار قدرتمند هستند و به طور مداوم در حال بهبود می‌باشند. در این بخش، به مقایسه عمیق‌تر جنبه‌های کلیدی این دو مدیریت پکیج می‌پردازیم تا به شما در تصمیم‌گیری آگاهانه کمک کنیم.

1. عملکرد و سرعت نصب

در ابتدا، سرعت نصب یکی از نقاط قوت اصلی Yarn بود و دلیل اصلی محبوبیت اولیه آن محسوب می‌شد. Yarn با استفاده از کش آفلاین و نصب موازی، به طور قابل توجهی سریع‌تر از NPM در آن زمان عمل می‌کرد.

• Yarn:
  • کش آفلاین: پکیج‌های دانلود شده را در یک کش سراسری روی سیستم شما ذخیره می‌کند. نصب‌های بعدی (حتی در پروژه‌های مختلف) بسیار سریع‌تر خواهند بود، زیرا نیازی به دانلود مجدد نیست.
  • نصب موازی: چندین پکیج را به طور همزمان دانلود و نصب می‌کند که زمان کل نصب را کاهش می‌دهد.
• NPM:
  • در نسخه‌های اولیه، نصب به صورت سریال انجام می‌شد و کشینگ ضعیف‌تر بود.
  • با NPM 5 و بالاتر، بهبودهای قابل توجهی در عملکرد حاصل شد. NPM اکنون نیز از کش داخلی (به صورت پیش‌فرض) و نصب موازی بهره می‌برد.
  • دستور npm ci به طور خاص برای نصب سریع و تمیز در محیط‌های CI/CD طراحی شده است.

نتیجه: در نسخه‌های مدرن (NPM 7+ و Yarn 1.x)، تفاوت سرعت در نصب اولیه پکیج‌ها کاهش یافته است. Yarn ممکن است هنوز در برخی سناریوها (به خصوص با کش گرم و نصب‌های مکرر) کمی سریع‌تر باشد، اما NPM نیز به اندازه‌ای سریع شده که برای اکثر پروژه‌ها کافی است. سرعت Yarn PnP (در Yarn 2+) می‌تواند بسیار چشمگیر باشد، اما همراه با تغییرات عمیق‌تر در ساختار پروژه است.

2. قطعیت (Determinism) و فایل‌های قفل

قابلیت بازتولید پذیری و اطمینان از نصب دقیقاً همان وابستگی‌ها در هر محیطی، یک جنبه حیاتی در توسعه نرم‌افزار است.

• Yarn:
  • yarn.lock: Yarn از ابتدا با یک فایل قفل قوی (yarn.lock) طراحی شد که تمام جزئیات درخت وابستگی‌ها را به صورت دقیق ثبت می‌کند. این فایل تضمین می‌کند که هر بار yarn install اجرا شود، دقیقاً همان پکیج‌ها با همان نسخه‌ها نصب شوند.
• NPM:
  • در نسخه‌های اولیه، NPM فاقد یک فایل قفل مناسب بود که منجر به مشکلات ناسازگاری می‌شد.
  • با معرفی package-lock.json در NPM 5، این مشکل حل شد. package-lock.json عملکردی مشابه yarn.lock را ارائه می‌دهد و اطمینان از قطعیت نصب را فراهم می‌کند.

نتیجه: هر دو ابزار اکنون از فایل‌های قفل قوی پشتیبانی می‌کنند و در این زمینه برابر هستند. مهم است که همیشه فایل قفل (چه package-lock.json و چه yarn.lock) را به سیستم کنترل نسخه (مانند Git) متعهد (commit) کنید.

3. امنیت

امنیت پکیج‌ها و محافظت در برابر آسیب‌پذیری‌ها یکی از نگرانی‌های اصلی در پروژه‌های مدرن است.

• Yarn:
  • از checksums برای اطمینان از صحت پکیج‌های دانلود شده استفاده می‌کند تا از دستکاری شدن آن‌ها جلوگیری کند.
  • دستور yarn audit برای بررسی آسیب‌پذیری‌های امنیتی در وابستگی‌ها وجود دارد.
• NPM:
  • از نسخه 6 به بعد، NPM قابلیت npm audit را معرفی کرد که به طور خودکار پروژه را برای آسیب‌پذیری‌های شناخته شده بررسی می‌کند و می‌تواند راهکارهای اصلاحی را ارائه دهد (npm audit fix). این ابزار با دیتابیس آسیب‌پذیری‌های NPM (powered by Snyk) ادغام شده است.
  • NPM همچنین از integrity hashes در package-lock.json برای تأیید صحت پکیج‌ها استفاده می‌کند.

نتیجه: هر دو ابزار دارای قابلیت‌های امنیتی قوی هستند. npm audit به دلیل ادغام با دیتابیس گسترده NPM، بسیار قدرتمند و پرکاربرد است. استفاده از هر دو ابزار به طور منظم برای بررسی آسیب‌پذیری‌ها توصیه می‌شود.

4. مدیریت مونوریپو (Workspaces)

برای پروژه‌های بزرگ با چندین زیرپروژه در یک مخزن واحد، Workspaces یک ویژگی ضروری است.

• Yarn:
  • Yarn از مدت‌ها پیش از Workspaces پشتیبانی می‌کرد و در این زمینه پیشگام بود. این قابلیت به خوبی یکپارچه شده و برای مدیریت پروژه‌های مونوریپو بسیار کارآمد است.
• NPM:
  • NPM از نسخه 7 به بعد، Workspaces را معرفی کرد. پیاده‌سازی NPM از Workspaces نیز قوی و قابل استفاده است و به طور فزاینده‌ای محبوبیت پیدا می‌کند.

نتیجه: هر دو ابزار قابلیت Workspaces را به خوبی پشتیبانی می‌کنند. انتخاب ممکن است به ترجیح شخصی یا سازگاری با سایر ابزارهای مونوریپو (مانند Lerna یا Nx) بستگی داشته باشد.

5. تجربه کاربری CLI و سینتکس دستورات

سینتکس دستورات و خروجی‌های خط فرمان می‌تواند بر تجربه توسعه‌دهنده تأثیر بگذارد.

• Yarn:
  • دستورات Yarn اغلب کوتاه‌تر و مستقیم‌تر هستند (مثلاً yarn add به جای npm install --save).
  • خروجی‌های Yarn در ترمینال معمولاً رنگی و خواناتر هستند و اطلاعات پیشرفت را به خوبی نمایش می‌دهند.
• NPM:
  • دستورات NPM طولانی‌تر و گاهی اوقات نیاز به فلگ‌های بیشتری دارند (مانند --save-dev).
  • خروجی‌های NPM در نسخه‌های جدیدتر بهبود یافته‌اند، اما ممکن است همچنان کمی کمتر خوانا از Yarn باشند.

نتیجه: این یک نقطه تفاوت سلیقه‌ای است. بسیاری از توسعه‌دهندگان سینتکس و خروجی Yarn را ترجیح می‌دهند، اما NPM نیز به اندازه کافی کاربرپسند است.

6. ویژگی‌های پیشرفته و نوآوری

• Yarn:
  • Plug’n’Play (PnP): یک سیستم مدیریت ماژول جدید که پوشه node_modules را حذف می‌کند. این قابلیت می‌تواند سرعت را به شدت افزایش داده و مصرف دیسک را کاهش دهد، اما ممکن است نیاز به سازگاری با ابزارهای دیگر داشته باشد.
  • Protocols: Yarn 2+ از پروتکل‌های خاصی برای نصب پکیج‌ها (مثلاً portal: برای پکیج‌های محلی، patch: برای پچ کردن پکیج‌ها) پشتیبانی می‌کند.
• NPM:
  • npx: ابزاری بسیار مفید برای اجرای بسته‌های CLI بدون نیاز به نصب سراسری آن‌ها (npm i -g). این ابزار اغلب برای اجرای اسکریپت‌های یکباره یا ابزارهای موقت استفاده می‌شود (مثلاً npx create-react-app).
  • Hook Scripts: قابلیت اجرای اسکریپت‌های خاص قبل و بعد از عملیات‌های NPM (مثلاً preinstall، postinstall).

نتیجه: Yarn در زمینه نوآوری‌های عمیق‌تر در نحوه مدیریت ماژول‌ها (PnP) پیشگام است، در حالی که NPM بر روی ابزارهای کاربردی و یکپارچگی با اکوسیستم Node.js تمرکز دارد. npx یک ابزار بسیار ارزشمند در اکوسیستم NPM است.

7. اکوسیستم و جامعه

• NPM:
  • به عنوان ابزار پیش‌فرض Node.js، دارای بزرگترین جامعه کاربری و بیشترین تعداد پکیج در NPM Registry است.
  • بیشتر مستندات، آموزش‌ها و ابزارهای شخص ثالث ابتدا برای NPM نوشته می‌شوند.
• Yarn:
  • جامعه کاربری قابل توجهی دارد، به خصوص در پروژه‌های بزرگ و شرکت‌های فناوری که به دنبال بهینه‌سازی عملکرد هستند.
  • پشتیبانی از Yarn در بسیاری از ابزارهای مدرن (مانند فریم‌ورک‌ها و CI/CD) به خوبی جا افتاده است.

نتیجه: NPM به دلیل جایگاه پیش‌فرض خود، از اکوسیستم بزرگ‌تر و پشتیبانی گسترده‌تری برخوردار است. اما Yarn نیز به اندازه کافی جا افتاده است که نگرانی عمده‌ای از نظر پشتیبانی وجود نداشته باشد.

در نهایت، هر دو NPM و Yarn ابزارهای بسیار قدرتمند و بالغی هستند. انتخاب بهینه‌ترین ابزار به نیازهای خاص پروژه، ترجیحات تیم و حتی نسخه‌های استفاده شده از هر ابزار بستگی دارد. هیچ “برنده مطلق” وجود ندارد و هر دو به طور مداوم در حال بهبود و یادگیری از یکدیگر هستند.

انتخاب بین NPM و Yarn: چه زمانی کدام یک را انتخاب کنیم؟

با توجه به مقایسه جامع انجام شده، می‌بینیم که هم NPM و هم Yarn ابزارهای بسیار توانمندی هستند که بسیاری از قابلیت‌های آن‌ها هم‌پوشانی دارند. تصمیم‌گیری برای انتخاب یکی از آن‌ها می‌تواند بر اساس چندین فاکتور صورت گیرد. در ادامه به این فاکتورها و سناریوهای مختلف می‌پردازیم:

چه زمانی NPM را انتخاب کنیم؟

NPM به دلیل اینکه ابزار پیش‌فرض و همراه Node.js است، همیشه یک نقطه شروع مطمئن و منطقی است. موارد زیر می‌توانند دلایلی برای انتخاب NPM باشند:

1. شروع پروژه جدید و سادگی: اگر تازه شروع به کار با Node.js کرده‌اید یا پروژه شما نسبتاً کوچک و ساده است، NPM یک انتخاب عالی است. یادگیری آن آسان است و تقریباً هر راهنمای Node.js یا جاوا اسکریپت فرض می‌کند که شما از NPM استفاده می‌کنید.
2. پروژه‌های موجودی که از NPM استفاده می‌کنند: اگر به یک پروژه موجود می‌پیوندید که از NPM استفاده می‌کند، بهترین رویکرد این است که به استفاده از NPM ادامه دهید تا از مشکلات احتمالی ناشی از تغییر مدیر پکیج جلوگیری کنید.
3. تیمی با تجربه NPM: اگر تیم شما تجربه زیادی با NPM دارد و با آن راحت است، نیازی به تغییر اجباری به Yarn نیست. بهینه‌سازی‌های اخیر NPM، بسیاری از نگرانی‌های عملکردی و قطعیت را برطرف کرده است.
4. وابستگی به npx: اگر به طور مکرر از npx برای اجرای ابزارهای CLI موقت استفاده می‌کنید، NPM به طور طبیعی با آن یکپارچه است (اگرچه yarn dlx در Yarn 2+ عملکرد مشابهی دارد).
5. یکپارچگی با سرویس‌های CI/CD: اکثر سرویس‌های CI/CD (مانند Travis CI، GitHub Actions، GitLab CI/CD) به طور پیش‌فرض از NPM پشتیبانی می‌کنند و تنظیمات آن‌ها برای NPM ساده‌تر است. دستور npm ci برای محیط‌های CI/CD بسیار مناسب است.

به طور خلاصه، NPM یک انتخاب مطمئن، فراگیر و استاندارد است که برای اکثر پروژه‌ها و تیم‌ها کاملاً کافی است.

چه زمانی Yarn را انتخاب کنیم؟

Yarn، با وجود اینکه ابزار پیش‌فرض نیست، ویژگی‌ها و رویکردهای خاصی را ارائه می‌دهد که می‌تواند در سناریوهای خاصی برتر باشد:

1. پروژه‌های بزرگ و مونوریپو: Yarn از ابتدا در مدیریت Workspaces (مونوریپو) قوی بوده است. اگر پروژه شما یک مونوریپو با چندین بسته داخلی است، Workspaces Yarn می‌تواند فرآیند توسعه و مدیریت وابستگی‌ها را بسیار ساده کند. اگرچه NPM نیز Workspaces را پشتیبانی می‌کند، اما بسیاری از توسعه‌دهندگان Yarn را در این زمینه بالغ‌تر می‌دانند.
2. اولویت بالا برای سرعت نصب: اگرچه NPM در نسخه‌های اخیر بهبود یافته، اما Yarn (به ویژه با PnP) می‌تواند در برخی سناریوها، به خصوص با کش گرم و نصب‌های مکرر، سرعت نصب چشمگیری را ارائه دهد. این امر می‌تواند برای تیم‌های بزرگ با چرخه توسعه سریع یا در محیط‌های CI/CD که زمان بیلد حیاتی است، مزیت باشد.
3. نیاز به قطعیت مطلق و مقاومت شبکه: Yarn با yarn.lock و قابلیت‌های شبکه پذیری خود، در ارائه نصب‌های فوق‌العاده قابل تکرار و مقاوم در برابر مشکلات شبکه، عملکرد عالی دارد. این ویژگی‌ها برای محیط‌های تولیدی حساس و تیم‌های توزیع شده بسیار ارزشمند هستند.
4. علاقه به ویژگی‌های نوآورانه (PnP): اگر تیم شما مایل به آزمایش و استفاده از نوآوری‌های جدید مانند Plug’n’Play است که می‌تواند منجر به کاهش حجم node_modules و افزایش سرعت شود، Yarn گزینه مناسبی است. البته لازم به ذکر است که PnP ممکن است نیاز به سازگاری‌های خاص با ابزارهای دیگر داشته باشد.
5. تیمی با تجربه Yarn: اگر تیم شما از قبل با Yarn آشنایی و تجربه دارد و آن را ترجیح می‌دهد، دلیلی برای تغییر به NPM نیست، مگر اینکه پروژه شما الزامات خاصی داشته باشد.

به طور خلاصه، Yarn یک انتخاب بهینه‌سازی شده، قدرتمند و پیشرفته است که می‌تواند برای پروژه‌های بزرگ، مونوریپوها و تیم‌هایی که به دنبال حداکثر عملکرد و قابلیت اطمینان هستند، مزیت رقابتی ایجاد کند.

نکات پایانی برای انتخاب

• ثبات بیش از سرعت: برای اکثر پروژه‌ها، ثبات و قابلیت تکرار نصب (تضمین شده توسط فایل‌های قفل در هر دو) بسیار مهم‌تر از چند ثانیه تفاوت در سرعت نصب است.
• یکسان‌سازی در تیم: مهم‌ترین عامل در یک تیم، استفاده از یک مدیر پکیج واحد برای کل پروژه است. هرگز اجازه ندهید اعضای تیم به صورت پراکنده از NPM و Yarn استفاده کنند، زیرا این کار منجر به تداخل در فایل‌های قفل و مشکلات ناسازگاری خواهد شد.
• تداوم بهبود: هر دو ابزار به طور فعال در حال توسعه هستند و ویژگی‌های جدیدی به آن‌ها اضافه می‌شود. آخرین نسخه‌ها را دنبال کنید و مستندات رسمی را مطالعه کنید تا از آخرین قابلیت‌ها و بهبودها مطلع شوید.

در نهایت، انتخاب بین NPM و Yarn یک تصمیم فنی است که باید با در نظر گرفتن نیازهای پروژه، مهارت‌های تیم و ترجیحات آن‌ها صورت گیرد. هر دو مدیر پکیج ابزارهایی عالی برای اکوسیستم جاوا اسکریپت هستند و نقش حیاتی در توسعه مدرن دارند.

مهاجرت بین NPM و Yarn و استفاده همزمان (Dual-Use)

گاهی اوقات، ممکن است نیاز به مهاجرت از یک مدیر پکیج به دیگری داشته باشید، یا حتی در شرایط خاصی به استفاده همزمان از هر دو فکر کنید. درک فرآیند مهاجرت و محدودیت‌های استفاده همزمان برای مدیریت صحیح پروژه‌ها حیاتی است.

مهاجرت از NPM به Yarn

فرآیند مهاجرت از NPM به Yarn نسبتاً ساده است و معمولاً شامل مراحل زیر می‌شود:

1. حذف node_modules و package-lock.json:

   rm -rf node_modules package-lock.json

   این کار تضمین می‌کند که هیچ فایل قدیمی NPM با Yarn تداخل پیدا نکند.

2. نصب Yarn: اگر Yarn را نصب ندارید، آن را به صورت سراسری نصب کنید:

   npm install -g yarn

   یا از طریق مدیران پکیج سیستم عامل (مانند Homebrew در macOS).

3. نصب وابستگی‌ها با Yarn: به ریشه پروژه خود بروید و دستور نصب Yarn را اجرا کنید:

   yarn install

   Yarn فایل package.json شما را می‌خواند، وابستگی‌ها را نصب می‌کند و یک فایل yarn.lock جدید ایجاد می‌کند.

4. متعهد کردن yarn.lock: فایل yarn.lock جدید را به سیستم کنترل نسخه خود (مثلاً Git) اضافه و متعهد (commit) کنید.
5. به روز رسانی اسکریپت‌ها: اسکریپت‌های موجود در package.json که از npm run استفاده می‌کنند، معمولاً با yarn run نیز کار می‌کنند. اما ممکن است نیاز به بررسی و تنظیماتی برای دستورات خاص (مانند npm audit fix) باشد.

نکته: Yarn همچنین یک دستور yarn import دارد که می‌تواند یک package-lock.json موجود را به yarn.lock تبدیل کند، اما معمولاً شروع تمیز با حذف فایل‌های قفل و node_modules توصیه می‌شود.

مهاجرت از Yarn به NPM

مهاجرت از Yarn به NPM نیز فرآیند مشابهی دارد:

1. حذف node_modules و yarn.lock:

   rm -rf node_modules yarn.lock

2. نصب آخرین نسخه NPM: اطمینان حاصل کنید که آخرین نسخه NPM (همراه با Node.js) را نصب دارید:

   npm install -g npm@latest

3. نصب وابستگی‌ها با NPM: به ریشه پروژه خود بروید و دستور نصب NPM را اجرا کنید:

   npm install

   NPM فایل package.json شما را می‌خواند، وابستگی‌ها را نصب می‌کند و یک فایل package-lock.json جدید ایجاد می‌کند.

4. متعهد کردن package-lock.json: فایل package-lock.json جدید را به سیستم کنترل نسخه خود اضافه و متعهد کنید.
5. به روز رسانی اسکریپت‌ها: اسکریپت‌ها را برای استفاده از دستورات NPM تنظیم کنید.

چالش‌های مهاجرت

• فایل‌های قفل متداخل: بزرگترین چالش، مدیریت صحیح فایل‌های package-lock.json و yarn.lock است. هرگز نباید هر دو فایل در یک پروژه به صورت همزمان متعهد شده باشند، مگر اینکه هدف خاصی داشته باشید (که معمولاً توصیه نمی‌شود).
• پیکربندی‌ها: برخی ابزارها یا پیکربندی‌های خاص ممکن است برای یکی از مدیران پکیج بهینه‌سازی شده باشند و نیاز به تنظیم مجدد برای دیگری داشته باشند.
• اسکریپت‌ها: در حالی که بسیاری از دستورات اسکریپتی عمومی (مانند start، test) بین NPM و Yarn یکسان هستند، برخی دستورات خاص یا فلگ‌ها ممکن است متفاوت باشند.
• PnP (در صورت استفاده از Yarn 2+): اگر از Yarn PnP استفاده می‌کنید، مهاجرت به NPM (یا حتی Yarn 1.x) پیچیده‌تر خواهد بود زیرا ساختار node_modules را دوباره معرفی می‌کند.

استفاده همزمان (Dual-Use) – آیا توصیه می‌شود؟

به طور کلی، استفاده همزمان و مداوم از NPM و Yarn در یک پروژه واحد به شدت توصیه نمی‌شود. دلایل اصلی عبارتند از:

• تداخل فایل‌های قفل: هر دو ابزار فایل قفل مخصوص به خود را دارند. اگر یکی از آن‌ها فایل قفل دیگری را نادیده بگیرد یا به‌روزرسانی کند، می‌تواند منجر به ناسازگاری و مشکلات در ساختار node_modules شود. این امر به خصوص در تیم‌های بزرگ که اعضای مختلف ممکن است از ابزارهای متفاوت استفاده کنند، کابوسی برای اشکال‌زدایی خواهد بود.
• ناسازگاری node_modules: با توجه به تفاوت در الگوریتم‌های de-duplication و hoisting، ساختار node_modules تولید شده توسط NPM و Yarn ممکن است متفاوت باشد. این تفاوت‌ها می‌توانند منجر به باگ‌های “فقط در یک محیط خاص کار می‌کند” شوند.
• پیچیدگی مدیریت: مدیریت همزمان دو مدیر پکیج باعث سردرگمی، افزایش زمان بیلد و مشکلات غیرمنتظره می‌شود.

موارد استثنا (که باز هم باید با احتیاط انجام شود):

• دوران گذار: در دوره کوتاهی از مهاجرت، ممکن است به صورت موقت هر دو فایل قفل وجود داشته باشند (مثلاً تا زمانی که مطمئن شوید پروژه با مدیر پکیج جدید به درستی کار می‌کند)، اما پس از آن باید یکی از آن‌ها حذف و تنها یکی در مخزن باقی بماند.
• ابزارهای خاص: برخی ابزارهای سطح بالا (مانند Lerna یا Nx برای مونوریپوها) ممکن است قابلیت مدیریت پکیج‌های خود را داشته باشند و در پس‌زمینه از NPM یا Yarn استفاده کنند. در این حالت، شما مستقیماً با مدیر پکیج تعامل ندارید.

در جمع‌بندی، برای ثبات و حفظ سلامت پروژه، همیشه باید یک مدیر پکیج را انتخاب کرده و در طول عمر پروژه به آن پایبند باشید. مهاجرت تنها زمانی باید انجام شود که مزایای آن به وضوح بر چالش‌ها غلبه کند و با برنامه‌ریزی دقیق صورت گیرد.

بهترین شیوه‌ها در مدیریت پکیج‌ها با NPM و Yarn

صرف نظر از اینکه از NPM یا Yarn استفاده می‌کنید، رعایت بهترین شیوه‌ها در مدیریت پکیج‌ها برای حفظ سلامت، امنیت و پایداری پروژه شما بسیار مهم است. این شیوه‌ها به جلوگیری از مشکلات رایج و بهینه‌سازی فرآیند توسعه کمک می‌کنند.

1. متعهد کردن فایل قفل (Lock File)

یکی از مهمترین شیوه‌ها این است که همیشه فایل قفل پروژه خود (package-lock.json برای NPM یا yarn.lock برای Yarn) را به سیستم کنترل نسخه (مانند Git) متعهد کنید. دلایل:

• قطعیت نصب: فایل قفل تضمین می‌کند که هر کسی در تیم یا هر محیط CI/CD، دقیقاً همان نسخه‌های پکیج‌ها را نصب کند. این امر به حل مشکلات “روی ماشین من کار می‌کنه” کمک می‌کند.
• بازگشت به نسخه‌های قبلی: با فایل قفل، می‌توانید به راحتی به وضعیت وابستگی‌های پروژه در یک commit خاص بازگردید.
• بازبینی تغییرات: تغییرات در وابستگی‌ها در فایل قفل قابل بازبینی (review) هستند.

2. درک Semantic Versioning (SemVer) و استفاده صحیح از آن

درک MAJOR.MINOR.PATCH و نحوه عملکرد پیشوندهایی مانند ^ (caret) و ~ (tilde) در package.json ضروری است.

• `^` (caret): به طور پیش‌فرض، NPM و Yarn از ^ استفاده می‌کنند که به معنای نصب جدیدترین نسخه PATCH و MINOR است، اما نسخه MAJOR را تغییر نمی‌دهد (مثلاً برای ^1.2.3، نسخه‌های 1.3.0، 1.4.5 نصب می‌شوند اما 2.0.0 نصب نمی‌شود). این برای اکثر وابستگی‌ها مناسب است.
• `~` (tilde): تنها به جدیدترین نسخه PATCH اجازه می‌دهد (مثلاً برای ~1.2.3، نسخه 1.2.4 نصب می‌شود اما 1.3.0 نصب نمی‌شود). برای وابستگی‌های بسیار حساس که حتی تغییرات MINOR هم ممکن است مشکل‌ساز باشند، از این پیشوند استفاده کنید.
• نسخه دقیق: برای وابستگی‌های حیاتی که باید همیشه دقیقاً یک نسخه مشخص نصب شوند، از شماره نسخه دقیق (بدون پیشوند) استفاده کنید.

3. تمایز بین dependencies و devDependencies

همیشه پکیج‌ها را در دسته‌بندی صحیح قرار دهید:

• dependencies: برای پکیج‌هایی که پروژه شما برای اجرا در محیط تولید (production) به آن‌ها نیاز دارد (مثلاً Express.js برای یک سرور).
• devDependencies: برای پکیج‌هایی که فقط در طول توسعه، تست یا بیلد پروژه استفاده می‌شوند و در نهایت کد تولیدی به آن‌ها نیاز ندارد (مثلاً Jest برای تست، Webpack برای باندلینگ، ESLint برای لینتینگ).

این تمایز به کاهش حجم بسته‌بندی تولیدی و بهبود امنیت کمک می‌کند، زیرا فقط وابستگی‌های ضروری در محیط تولید نصب می‌شوند.

4. به‌روزرسانی منظم وابستگی‌ها و اجرای Audit

پکیج‌های قدیمی می‌توانند حاوی آسیب‌پذیری‌های امنیتی باشند یا عملکرد بهینه‌ای نداشته باشند. به طور منظم وابستگی‌های خود را بررسی و به‌روزرسانی کنید:

• از دستورات npm update یا yarn upgrade برای به‌روزرسانی پکیج‌ها به جدیدترین نسخه‌های سازگار با SemVer استفاده کنید.
• برای بررسی آسیب‌پذیری‌های امنیتی، از npm audit یا yarn audit استفاده کنید. npm audit fix می‌تواند بسیاری از این مشکلات را به صورت خودکار برطرف کند.
• ابزارهایی مانند Dependabot (در GitHub) یا Renovate Bot می‌توانند به صورت خودکار Pull Request برای به‌روزرسانی وابستگی‌ها ایجاد کنند.

5. مدیریت اسکریپت‌ها در package.json

فیلد scripts در package.json یک مکان عالی برای تعریف دستورات رایج پروژه است. این کار:

• توسعه‌پذیری را آسان می‌کند: اعضای تیم می‌توانند با دستورات ساده (مانند npm run start یا yarn start) پروژه را اجرا کنند، بدون اینکه نیاز به دانستن دستورات پیچیده underlying داشته باشند.
• ثبات را تضمین می‌کند: همه از یک مجموعه دستورات یکسان استفاده می‌کنند.
• مستندات را فراهم می‌کند: package.json به عنوان یک مستندات زنده از نحوه اجرای پروژه عمل می‌کند.

6. پاکسازی پوشه node_modules و کش

پوشه node_modules می‌تواند بسیار بزرگ شود. در صورت بروز مشکلات عجیب و غریب در نصب یا نیاز به یک شروع تازه، می‌توانید آن را حذف کرده و مجدداً نصب کنید:

• حذف node_modules: rm -rf node_modules
• سپس npm install یا yarn install را اجرا کنید.

پاکسازی کش سراسری نیز گاهی اوقات مفید است، به خصوص اگر با مشکلات پکیج‌های خراب روبرو هستید:

• NPM: npm cache clean --force (در نسخه‌های جدیدتر، npm cache verify برای بررسی و npm cache clean بدون --force برای پاک کردن فقط کش پکیج‌های خراب‌تر است.)
• Yarn: yarn cache clean

7. استفاده از Workspaces برای مونوریپوها

اگر پروژه شما یک مونوریپو است (یعنی چندین پکیج جداگانه را در یک مخزن واحد مدیریت می‌کند)، از قابلیت Workspaces (در NPM 7+ یا Yarn) استفاده کنید. این قابلیت به:

• کاهش تکرار وابستگی‌ها.
• مدیریت آسان‌تر وابستگی‌های بین پکیج‌های داخلی.
• اجرای اسکریپت‌ها در سراسر Workspaces.

کمک می‌کند و تجربه توسعه را بهبود می‌بخشد.

8. بررسی لایسنس پکیج‌ها

در پروژه‌های تجاری، حتماً لایسنس پکیج‌های شخص ثالث را بررسی کنید تا مطمئن شوید با الزامات حقوقی شما سازگار هستند. ابزارهایی مانند license-checker می‌توانند در این زمینه کمک کنند.

9. استفاده از .npmrc یا .yarnrc.yml برای پیکربندی

برای پیکربندی‌های خاص NPM یا Yarn (مانند رجیستری‌های خصوصی، تنظیمات پروکسی یا تنظیمات احراز هویت)، از فایل‌های .npmrc (برای NPM) یا .yarnrc.yml (برای Yarn) استفاده کنید. این فایل‌ها می‌توانند در سطح پروژه یا سراسری باشند.

10. بررسی اندازه پکیج‌ها

برای پروژه‌های سمت کاربر که اندازه باندل نهایی اهمیت دارد، از ابزارهایی مانند webpack-bundle-analyzer استفاده کنید تا ببینید کدام وابستگی‌ها بیشترین حجم را اشغال می‌کنند و در صورت لزوم به دنبال جایگزین‌های کوچک‌تر باشید.

با رعایت این بهترین شیوه‌ها، می‌توانید اطمینان حاصل کنید که مدیریت پکیج‌ها در پروژه‌های جاوا اسکریپت شما به صورت کارآمد، امن و پایدار انجام می‌شود، صرف نظر از اینکه NPM یا Yarn را انتخاب کرده‌اید.

NPM و Yarn هر دو ستون‌های اساسی در اکوسیستم مدرن جاوا اسکریپت هستند و نقش حیاتی در مدیریت پیچیدگی‌های وابستگی‌های پروژه ایفا می‌کنند. در این مقاله، ما به بررسی عمیق تاریخچه، ویژگی‌ها، مزایا و معایب هر دو ابزار پرداختیم و آن‌ها را در جنبه‌های مختلفی مانند عملکرد، قطعیت، امنیت و تجربه کاربری مقایسه کردیم.

مشاهده کردیم که NPM، به عنوان پیشگام و ابزار پیش‌فرض، با بهبودهای مداوم خود در نسخه‌های اخیر (مانند معرفی package-lock.json، بهبود عملکرد و قابلیت npm audit)، بسیاری از نقاط ضعفی را که منجر به ظهور Yarn شد، برطرف کرده است. این امر NPM را به یک انتخاب بسیار قوی و قابل اعتماد برای طیف وسیعی از پروژه‌ها تبدیل کرده است، به خصوص با توجه به جامعه کاربری عظیم و پشتیبانی گسترده آن.

از سوی دیگر، Yarn، که با هدف رفع مشکلات سرعت و قطعیت NPM اولیه به وجود آمد، همچنان در نوآوری پیشتاز است، به ویژه با قابلیت‌هایی مانند کش آفلاین پیشرفته، نصب موازی و رویکرد انقلابی Plug’n’Play (PnP). Yarn می‌تواند در پروژه‌های بزرگ، مونوریپوها و محیط‌هایی که سرعت و کنترل دقیق بر وابستگی‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است، مزیت رقابتی ایجاد کند.

در نهایت، انتخاب بین NPM و Yarn دیگر یک “برنده مطلق” ندارد و بیشتر به نیازهای خاص پروژه، ترجیحات تیم و تجربه موجود بستگی دارد. هر دو ابزار قابلیت اطمینان، امنیت و کارایی لازم برای مدیریت پکیج‌های جاوا اسکریپت را ارائه می‌دهند. مهمترین نکته این است که در یک پروژه، تنها از یک مدیر پکیج استفاده کنید و فایل قفل مربوطه را به صورت منظم به سیستم کنترل نسخه خود متعهد نمایید تا از ثبات و قابلیت بازتولید پذیری اطمینان حاصل کنید.

با درک عمیق از نحوه کار این مدیران پکیج و رعایت بهترین شیوه‌ها در مدیریت وابستگی‌ها، توسعه‌دهندگان می‌توانند پروژه‌های جاوا اسکریپت خود را به صورت کارآمدتر، امن‌تر و پایدارتر مدیریت کنند. آینده مدیریت پکیج در جاوا اسکریپت همچنان با نوآوری‌های هر دو NPM و Yarn هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد.